ప్రైవేటీకరణ సరళీకరణ ద్వారా 1991 ప్రపంచీకరణ విధానాన్ని అమలు చేసిన తరువాత, అధికారంలోకి వచ్చిన ప్రతి ప్రభుత్వం ప్రభుత్వ రంగ ఉనికిని అంతం చేయడానికి కృషి చేసింది. పెట్టుబడిదారుల ధనబలం ఉపయోగించి గెలిచిన ప్రతి పక్షాల ప్రభుత్వం ప్రభుత్వ రంగ సంస్థలను, సంస్థలను తక్కువ ధరలకు ప్రయివేటు యాజమాన్యాలకు విక్రయించేందుకు రకరకాల సాకులు చెబుతోంది. 1991 దశాబ్దంలో ప్రజల అభిప్రాయాన్ని ప్రైవేటీకరణ వైపు మళ్లించడానికి చాలా ప్రణాళికాబద్ధంగా క్రమంగా అడుగులు పడ్డాయి. పెట్టుబడిదారుల కోరిక మేరకు ప్రభుత్వ రంగ సంస్థలను వ్యూహాత్మక, వ్యూహరహిత కంపెనీలుగా విభజించి, ఆపై లాభార్జన లేని ప్రభుత్వ రంగ సంస్థలను మాత్రమే ప్రైవేట్‌ చేతులకు అప్పగిస్తామని ప్రభుత్వం చెప్పింది. దీంతో నిరంతరం లాభాలు ఆర్జించేందుకు ప్రభుత్వ రంగ సంస్థల మధ్య పోటీ నెలకొంది. ప్రభుత్వ రంగ సంస్థల్లో పనిచేస్తున్న యూనియన్లు లాభాలు చూపేందుకు తీసుకుంటున్న ప్రజా వ్యతిరేక చర్యల గురించి పదే పదే ప్రస్తావించాయి. అయితే ఈ రోజు మనం అడగాలి: ప్రభుత్వ రంగం నిజంగా లాభదాయకంగా ఉందా? నేడు, రైల్వే, విద్యుత్‌, రోడ్డు రవాణా, టెలి కమ్యూనికేషన్స్‌, బ్యాంకింగ్‌, బీమా వంటి ప్రభుత్వ సంస్థలు దేశంలోని ప్రతి మూలకు విస్తరించి ఉన్నాయి. గ్రామాలకు, మారుమూల ప్రాంతాలకు సేవలు అందిస్తున్నాయి. ఈ ప్రదేశాలలో సేవలను అందించడం అంత సులభం కాదు. చాలా ఇబ్బందులు ఉన్నప్పటికీ ఈ సేవలను అందించడం వలన వాస్తవానికి నష్టాలు వస్తాయి. ఈ సేవలను ప్రైవేటీకరించినట్లయితే, అటువంటి సేవలు పట్టణ ప్రాంతాలకు మాత్రమే పరిమితమవుతాయి. ఏదైనా ప్రైవేట్‌ యజమాని లక్ష్యం గరిష్ట లాభం పొందడం. మారుమూల ప్రాంతాల్లో సేవలను అందించడానికి ఏ ప్రైవేట్‌ యజమాని నష్టాలను చవిచూడడానికి ఇష్టపడరు. మన దేశంలో శతాబ్దాలుగా, ఎవరు పాలించినా ప్రజల ఆనందం, భద్రతను నిర్ధారించడానికి ప్రాధాన్యత ఇవ్వాలి, ఇది మరొక ముఖ్యమైన అంశం. పాలకుడు ఈ బాధ్యతను నిర్వర్తించకపోతే, అతనిని పదవి నుండి తొలగించే హక్కు, బాధ్యత ప్రజలపై ఉంటుంది. విద్యుత్తు, రైల్వేలు, టెలి కమ్యూనికేషన్స్‌, బ్యాంకింగ్‌, బీమా వంటి ప్రాథమిక సేవలను సరసమైన ధరలకు అందజేస్తున్నందున ప్రభుత్వానికి ప్రజల నుండి పన్ను వసూలు చేసే హక్కు ఉంది. ఈ రంగాలను లాభాలు ఆర్జించే సాధనంగా కాకుండా సేవలుగా చూడాలి. ఉద్యోగులుగా, ఈ ప్రజాసేవలు ఎంత లాభాన్ని ఇస్తాయని మనం చూడకూడదు. బదులుగా, ఈ సేవలు ప్రజలకు ఎంత అవసరమో మనం అర్థం చేసుకోవాలి. ఈ సేవలు ఎంత మందికి చేరువయ్యాయి? ప్రైవేటీకరణ చేస్తే ఎంతమందికి ఈ సేవలు అందకుండా పోతాయన్నది కూడా అర్థం చేసుకోవాలి. ఉదాహరణకు, మహమ్మారి సమయంలో, కోవిడ్‌తో బాధపడుతున్న రోగులకు ప్రభుత్వ ఆసుపత్రులలో ఉచిత సేవలు అందాయి. పెద్దపెద్ద ప్రయివేటు ఆసుపత్రులు ప్రజలను వదిలిపెట్టాయి. వరదలు లేదా యుద్ధ ప్రాంతాలలో చిక్కుకుపోయిన వ్యక్తులను విమానంలో తరలించాల్సిన సందర్భాలు ఉన్నాయి. ఇలాంటి సమయంలో ఏ ప్రైవేట్‌ ఎయిర్‌లైన్స్‌ సహాయం చేయడానికి ముందుకు రావడం లేదు. ప్రభుత్వ రంగంలో ప్రాథమిక సేవల ప్రాముఖ్యతను ఇది తెలియజేస్తుంది. ఈ మొత్తం ప్రభుత్వ రంగం మన డబ్బుతో నిర్మించిందని గుర్తుంచుకోవాలి. మనం మార్కెట్‌లో ఏది కొన్నా దానికి పన్ను చెల్లిస్తాం. అతి తక్కువ ఆదాయంతో బతికే పేద కష్టజీవుడు కూడా జీఎస్టీ రూపంలో పన్ను చెల్లిస్తున్నాడు. ఈ పన్ను సొమ్ముతోనే ప్రభుత్వ రంగాన్ని సృష్టించారు. కావున అది మనందరి సంపద. మన రక్తం, చెమటతో సృష్టించిన ఆస్తులను ప్రభుత్వం ప్రయివేటు యాజమాన్యాలకు అతి తక్కువ ధరలకు విక్రయిస్తోంది. ప్రజా ధనాన్ని ఉపయోగించి సృష్టించిన సంపద ప్రజల సంక్షేమం కోసం ఉపయోగించాలని మనం ఎల్లప్పుడూ కోరుకుంటున్నాము. కొంతమంది పెట్టుబడిదారుల ఖజానాను నింపడానికాదు. అందుకే మన ప్రజాసేవ ఎంత లాభిస్తుంది అనే చర్చకు రాకూడదు. మన దేశప్రజలకు ఈ సేవ ఎంత ముఖ్యమో మనం చర్చించుకోవాలి. ప్రైవేటీకరణకు అనుకూలంగా ఇచ్చిన ప్రతి వాదనను మనం పరిశీలించాలి. ఈ విషయాన్ని మన స్నేహితులకు, వినియోగదారులకు వివరించాలి. ప్రైవేటీకరణ వ్యతిరేక పోరాటంలో వినియోగదారులను భాగస్వామ్యం చేసేందుకు బ్యాంకు ఉద్యోగులు, విద్యుత్‌ ఉద్యోగులు చర్యలు తీసుకుంటున్నారు. ఇతర రంగాల ఉద్యోగులు కూడా ఈ దిశగా కృషి చేయాలి!
ఆళవందార్‌ వేణు మాధవ్‌
86868051752,
