గినీ జార్జి

పనిచేసే చోట విపరీతమైన ఒత్తిడి ఉంటుంది. అయినప్పటికీ కార్పొరేట్‌ యజమానులు ఈ విషయాన్ని పెద్దగా పట్టించుకోరు. 26ఏళ్ల యువతి అన్నా సెబాస్టియిన్‌ పెరయిల్‌ పనిఒత్తిడి తట్టుకోలేక ప్రాణాలు వదిలారు. అయినప్పటికీ యాజమాన్యం ఈ విషయాన్ని పెద్దగా పరిగణలోకి తీసుకోలేదు. తోటి పనివాళ్లు, ఉద్యోగులు తీవ్రంగా స్పందించారు. అన్నా సెబాస్టియిన్‌ పెరయిల్‌ సీఏ పరీక్షలు 2023లో పాస్‌ అయిన తర్వాత ఉద్యోగం కోసం వెదికారు. ఆమె డిస్టింక్షన్‌లో ఉత్తీర్ణులయ్యారు. 2024 మార్చిలో ఈవై ఫ్యాక్టరీలో ఉద్యోగంలో చేరారు. నాలుగునెలలపాటు ఉద్యోగం చేసిన తర్వాత జులై 20న ఫ్యాక్టరీలో పనిచేసిన అనంతరం ఇంటికి తిరిగివచ్చారు. అయితే ఆలస్యంగా ఇంటికివచ్చి ఒక్కసారిగా కుప్పకూలిపోయారు. వెంటనే ఆసుపత్రికి తీసుకువెళ్లగా వైద్యులు పరీక్షించి ఆమె మృతి చెందినట్లు ప్రకటించారు. అన్నా తల్లి అగస్టిన్‌ ఎర్నెస్ట్‌ అండ్‌ యంగ్‌ ఇండియా(ఈవై) చైర్మన్‌కి ఒక లేఖ రాశారు. మితిమీరిన పనితో తీవ్ర ఒత్తిడికిగురై తన కుమార్తె చనిపోయారని సంస్థ నుంచి కనీసం ఒక్కరు కూడా అన్నా అంత్యక్రియలకు హాజరు కాలేదని ఆ లేఖలో నిరసన తెలియజేశారు. ఆ లేఖ వైరల్‌ అయింది. కార్మికులలో, ప్రజలలో తీవ్ర ఆందోళన రేకెత్తించింది.
ఈ విధంగా ఒక వ్యక్తి చనిపోయినప్పుడు పెద్దగా పట్టించుకోకపోవడం అనే సంస్కృతిని పెట్టుబడిదారులు చిరకాలంగా పెంపొందించారు. ఒక వ్యక్తి చనిపోయినప్పుడు పెద్దగా ఆందోళన ఏమీ జరగకుండా నియంత్రించడం, తక్కిన కార్మికులను, ఉద్యోగులను బెదిరించడం పెట్టుబడిదారులకు బాగా అలవాటైంది. పనిగంటలను పెంచి ఒత్తిడికి గురిచేయడమనేది సర్వసాధారణమైనది. ఇలాంటి పరిస్థితులను కల్పించడం ఏ మాత్రం సరైన విధానం కాదు. అయినప్పటికీ యాజమాన్యం అదనంగా కొన్ని గంటలు పనిచేయించడానికి వెనుకాడడంలేదు. నిర్ణీత గడువు లోపల ఇంటికి వెళ్లడానికి ఆటంకాలు కల్పిస్తారు. ఉత్పత్తి లక్ష్యాన్ని సాధించడం కోసం ఉన్నతస్థాయి యాజమాన్యం కావాలనే మధ్య, దిగువ మేనేజిమెంటు సిబ్బందికి స్వేచ్ఛనిస్తారు. ఏ విధంగానైనా లక్ష్యం నెరవేరేట్లు చేయాలని ఆజ్ఞాపిస్తారు. పనిచేసేచోట దుష్ప్రవర్తన, హింసించడం వంటి చర్యలకు పాల్పడతారు. ఇవన్నీ లోలోపల అణిగిపోయేట్లు చూస్తారు. వీటిని పరిశీలించే అధికారులకు తెలియకుండా జాగ్రత్తపడతారు. ఇటీవల ఎకనామిక్‌ టైమ్స్‌లో వాణిజ్య బాధ్యత, సుస్థిరతపైన సమాచారాన్ని ప్రచురించారు. 1062 లిస్టెడ్‌ కంపెనీలకు 940 కంపెనీలు తమ ఉద్యోగులలో అనారోగ్యం, అభద్రత ఏమీలేవని ప్రకటించాయి. అయితే తమకు జరుగుతున్న ఇబ్బందులను, కలుగుతున్న అసౌకర్యాలను ఉద్యోగులు బైటకు చెప్పడంలేదని నిపుణులు తెలియజేశారు. అంతేకాదు, కంపెనీలలో జరిగే వాటి విషయంలో ఏ మాత్రం పారదర్శకత ఉండదు. ఈ విషయాలన్నీ తీవ్ర ఆందోళన కలిగిస్తాయి. పని ప్రదేశాలలో ఒత్తిడి, ఆందోళన ఉండటానికి అనేక కారణాలు ఉన్నాయి. లేఆఫ్‌లు, కార్మికుల పట్ల సానుభూతి ఉండటంలేదనేది ఆందోళన. పనిగంటల అక్రమాలు, పని సమతుల్యత లేకపోవడం, కులం, ప్రాంతం, మతం లాంటి వివక్షత, మానసిక ఆరోగ్యం సక్రమంగా లేకపోవడం తదితర ఇబ్బందులు ఎక్కువగా ఉంటున్నాయి.
లేఆఫ్‌ల భయం:
గత రెండు సంవత్సరాల కాలంలో లక్షన్నరమంది ఉద్యోగులు లే ఆఫ్‌లను ఎదుర్కొన్నారు. అనేక పత్రికల్లో ఈ సమాచారం ప్రచురణ అయింది. దేశంలోఉన్న ఉద్యోగ ధోరణులు పత్రికా వ్యాసాలలో వస్తూనే ఉన్నాయి. నిర్దిష్టమైన పరిశ్రమలలో పరిస్థితి వెల్లడికావడం, ప్రభుత్వ కార్మిక గణాంకాల ద్వారా లేఆఫ్‌ల పరిస్థితి తెలుస్తుంది. లేఆఫ్‌లకు ఆందోళన చెందుతూ అన్ని ఇబ్బందులను సర్దుకుపోతూ ఉన్నారు. వివిధ ఫ్యాక్టరీలు, కంపెనీలలో అక్రమ కార్యకలాపాలను బైటకు పొక్కకుండా కార్మికులు చూడకపోతే చాలా ఎక్కువగా లేఆఫ్‌లు ప్రకటిస్తున్నారు. ఫ్యాక్టరీలలో యూనియన్లు ఏర్పాటుకాకుండా యాజమాన్యం రకరకాల ఎత్తుగడలు వేస్తాయి. కొంతమంది కార్మికులను తొలగించినప్పటికీ ఇతర కార్మికులు ఏమాత్రం సానుభూతిని తెలియజేయడంలేదు. అందుకు యాజమాన్యం ఆటంకపరుస్తుంది. యాజమాన్యం తీసుకున్న ఇలాంటి చర్యలను నిలిపివేయడానికి కార్మికులు ఉమ్మడిగా ఆందోళనచేయడం లేదా ఇతర విధాలైన చర్యలు చేపట్టడానికి ముందుకు రావడంలేదు. అంతేకాదు, సమతుల్యమైన కార్మిక జీవనం, ఉద్యోగుల సంక్షేమం లాంటివి యాజమాన్యం పట్టించుకోదు. ప్రతి కార్మికుడు ఇతర కార్మికుల పట్ల సంఫీుభావం తెలియజేయడానికి కూడా రకరకాల ఆటంకాలు కల్పిస్తారు.
ఎనిమిది గంటల పని:
రాజ్యాంగ నిర్మాత డాక్టర్‌ బి.ఆర్‌ అంబేద్కర్‌ 8గంటల పని విధానాన్ని నిర్ణయించారు. వారానికి 40గంటల పనిదినాలుగా నిర్ధారించారు. ఇది చట్టబద్దమైన నిర్ణయం. రోజులో ఎనిమిదిగంటల పని, మరో ఎనిమిది గంటల విశ్రాంతి, మరో ఎనిమిది గంటలు నిద్రకు కేటాయించారు. అయితే ప్రస్తుతం పెట్టుబడిదారులు కార్పొరేట్ల అనుకూల నరేంద్ర మోదీ ప్రభుత్వం చట్టాలను మార్పు చేస్తోంది. రోజులో కనీసం 9గంటల నుంచి 12 గంటల వరకు పనిచేయాలని వారంలో 45గంటలు పనిచేయాలని నిర్ణయించారు. అందుకు అవసరమైన కార్మిక చట్టాలను సవరించారు. కులం, ప్రాంతం, మతం, వివక్ష దేశంలో చాలా ఎక్కువగా ఉంది. కులం అనేది పనిప్రదేశాల్లో అత్యధికంగా కనిపిస్త్తోంది. అణగారిన వర్గాల కార్మికుల పట్ల వివక్ష గాఢంగా ఉంది. వీరికి అవకాశాలు తగ్గుతాయి. అంతేకాదు, పనిచేసేచోట వీరు ఎక్కువ ఒత్తిడికి గురవుతుంటారు. ఎక్కువగా ప్రయోజనంలేని ప్రాంతాల కార్మికులు సైతం వివక్షను ఎదుర్కోవలసివస్తుంది. ఫలితంగా ఆరోగ్య సమస్యలు ముఖ్యంగా మానసిక ఆరోగ్యసమస్యలు ఎదురవుతాయి. కులం, ప్రాంతం ఆధారంగా ఉండే కార్మికులు సమైక్యంగా ఉండరు. తరచుగా విభేదాలను ఎదుర్కొంటారు. భారతదేశంలో భిన్నమైన వర్గాలకు చెందిన ప్రజలలో ఇప్పటికీ మతం తదితరవాటి ఆధారంగా వివక్ష పెరుగుతోంది.
భారతదేశంలో మానసిక ఆరోగ్యంపై బహిరంగంగా చర్చించడానికి వెనుకాడతారు. ఒత్తిడి, మానసిక ఆందోళన ఉన్నప్పటికీ వాటిని బైటపెట్టరు. మానసిక అనారోగ్యంపై సమాజంలో అదొక రుగ్మతగా గుసగుసలాడుతుంటారు. ఈ సమస్యకు తక్షణ పరిష్కారాన్నికూడా చూపలేరు. కులం, ప్రాంతం, మతం లాంటివాటిని తొలగించడానికి ప్రభుత్వం ఇంతవరకు గణనీయమైన చర్యలను చేపట్టనేలేదు.

చింతపట్ల సుదర్శన్‌

అరుగు మీద మంచి నిద్రలో ఉన్న డాగీకి మనుషుల అలికిడి వినిపించి మెలకువ వచ్చింది. ఈ డాంకీ ఇంకా రాలేదు ఎక్కడ న్యూస్‌ పేపర్లు నవుల్తూ ఉండిపోయిందో అనుకుంటూ ఇంటి లోపలికి తొంగిచూసింది. లోపల ఓ పీచు గడ్డంవాడు, ఓ పిల్లి మీసాలోడూ, ఓ బట్ట గుండోడు ఉన్నారు. ఎవరు వీళ్లు? ఎందుకు ఈ కొంపలోకి జొరబడ్డారు? పెద్దగా అరిస్తే అటునుంచటే పారిపోతారా లేదా దుడ్డుకర్ర ఏదైనా తీసుకుని మీదికి వస్తారా? చూస్తే ‘అన్‌ సోషల్‌ ఎలిమెంట్స్‌’ లాగున్నారు. ఎందుకైనా మంచిది డాంకీ వచ్చేదాకా ఆగుదాం అనుకున్న డాగీకి అరుగు ఎక్కుతున్న డాంకీ కనిపించింది. వచ్చావా! వందేళ్లు నీకు అందామనుకుంది కాని అది అత్యాశపరులైన మనుషులకే కాని తమకు కాదుకదా అని గుర్తొచ్చి, రారా డాంకీ భాయ్‌ నీ కోసమే వెయిటింగిక్కడ అంది. ఏమిటి సంగతి ఏదైనా ప్రాబ్లమ్‌ వస్తే తప్ప గుర్తు చెయ్యవు కదా నన్ను, పైగా వెయిటింగు కూడానా? అంది డాంకీ. పంచ్‌లు పంచుకునే టైం కాదిది. ఎమర్జెన్సీ! లోపల ముగ్గురు మనుషులున్నారు. ముగ్గురా? ముగ్గురు మూర్ఖులా, ముగ్గురు బైరాగులా, మాయల మరాటీలా లేక ఊళ్లల్లోకి వచ్చి ‘రీల్సు’ చేస్తున్న అఘోరాలా? అంది డాంకీ గోడకు వీపు ఆనించి ‘సిట్టింగ్‌’ వెయ్యబోతూ. ప్రతిదీ ‘లైట్‌’ తీసుకోడం అంత మంచిది కాదు. లోపల ముగ్గురు దొంగనాయాళ్లున్నారు. మన ఈ కూలిన కొంప మన స్వంతం. మన కొంపలోకి వచ్చిన పరాయి ముష్కరులను చూస్తూ ఊరుకుందామా? ఏమైనా చేద్దామా? ఐసీ! మ్యాటర్‌ సీరియస్‌ అన్నమాట. ఇంతకీ లోపల ఏం చేస్తున్నట్టు వాళ్లు పేకాడుతున్నారా? గంజాయి, దమ్ము కొడుతున్నారా? మెళ్లల్లో కండువాలు ఉన్నయా? ఏ పార్టీ కార్యకర్తలో గమనించావా? అంది డాంకీ. సరిగ్గా చూడలేదు కానీ, అన్ని పార్టీల్లోనూ కార్యకర్తలుగా ఇలాంటి వారే కనబడతారు. ప్రజాస్వామ్యాన్ని పీచుగడ్డంవాళ్లూ, పిల్లి మీసాల వాళ్లూ, బట్ట గుండోళ్లే కద కాపాడాల్సింది. వీళ్లు కాక ప్రభుత్వ అధికారుల మీద రాళ్లు రువ్వగలిగిన వాళ్లు, కార్లు ధ్వంసం చేయగలిగిన వాళ్లు ఎవరుంటారు చెప్పు. ఇక వీళ్లు ఏం చేస్తున్నారో చూసి చెప్తా అంది డాగీ లోపలికి దృష్టి సారించి. చూడకుండానే నేను చెప్పనా ఇక్కడెక్కడో ఎన్నికలు జరుగుతున్నాయి కదా, ఓటుకు ఇంత అని అమ్ముకుని ఆ డబ్బుతో మందు తెచ్చుకుని ‘మజా’ చేసుకుంటున్నారు అంతేకదా! ఎగ్జాట్లీ ఎలా చెప్పగలిగావు అంది డాగీ. ఏముంది! ప్రజాస్వామ్యం ఇప్పుడు సూపర్‌ మార్కెట్‌ సరుకు అయింది కదా. వేలు మీద చుక్క పెట్టించుకోవడం అనే పెట్టుబడి కాని పెట్టుబడితో డబ్బు సంపాదిస్తున్నారు ఓటర్లు. ఎలాగూ గెలిచినవాడు ఊడబొడిచేది ఏమీ ఉండదని, ఓడినవాడు, గెలిచినవాడు ఒకళ్లనొకళ్లు బూతులు తిట్టుకుంటూ మళ్లీ ఎన్నికలు వచ్చేదాకా, కాలక్షేపం చేస్తారని తెలిసిందే కద అంది డాంకీ. కాలక్షేపం, దుష్ప్రచారం సరే గెలిచిన వారయితే ప్రజల నెత్తిన ‘అప్పు తట్ట’ బోర్లించి రాజ భోగాలయితే అనుభవిస్తారు కదా! అనుభవిస్తారు కానయితే అవి రాజభోగాలు కావు మంత్రి భోగాలు, ఎంపీ, ఎంఎల్‌ఏ భోగాలే. సొమ్మొకడిది సోకొకడిది అనే కదా అంది డాంకీ.
ఓటుకు నోటూ, మందూ పుచ్చుకునే వాళ్లు కొందరయితే, క్యూల్లో నిలబడి, చెమటోడ్చి ఓటు వెయ్యడం అవసరమా అనుకునే వాళ్లు కొందరు. ప్రజల్ని మతం పేరా, కులం పేరా విభజించి, విడదీసి వీరంగం ఆడేస్తున్నారు నాయకులు అంటూ అరుగు ఎక్కాడు అబ్బాయి. వచ్చావా బ్రో! రారా! ఇక్కడ ఓ పెద్ద సమస్య వచ్చిపడిరది అంది డాగీ. సమస్యా! అది లేకుండా భూ ప్రపంచమే ఉండదులే! మణిపూర్‌ సమస్య మళ్లీ భగ్గుమన్నది. పాపం మూడేళ్ల పసివాడి తల, చేతులు నరికేశారుట, వాడి కుటుంబం మొత్తాన్ని శవాలుగా మార్చేర్ట. అయినా ఆనాడూ ఈనాడూ చీమ కుట్టనే లేదు మన సర్కారును. అన్ని సమస్యల్నీ ‘లైట్‌’ గా తీసుకోడం అలవాటయ్యి, నాన్చడం అలవాటయ్యి, రైతుల సమస్యలయితేనేం, జాతుల సమస్యలయితేనేం, పహిల్వాన్ల సమస్యలయితేనేం అన్ని సమస్యలనీ ప్రేక్షకుల్లా చూస్తూ ఉండడమే దేశభక్తి అంటున్నారు. సమస్యల్ని కాలమే పరిష్కరిస్తుందని నమ్మే ఆధ్యాత్మికవేత్తల దేశం మనది మరి అన్నాడబ్బాయి.
దేశం సంగతి నాయకులకు వదిలేద్దాం. దేశాన్నీ, ప్రజల్నీ తాకట్టు పెడతారో, అమ్ముకుంటారో, ప్రజాస్వామ్యం పీకి పిసికేస్తారో వాళ్లకీ, ప్రజలకీ వదిలేద్దాం. ప్రస్తుతం మన ఈ కూలిన గూడును కాపాడుకోవటం, మన తక్షణ కర్తవ్యం అంది డాగీ. అవును. ఈ గంజాయి దమ్ముగాళ్లని తక్షణం తరిమేయకపోతే ఈ చోటును తమ ‘అడ్డా’ గా మార్చుకునే ప్రమాదం ఉంది అంది డాంకీ. అయితే ‘సేవ్‌ ది హౌజ్‌’ మిషన్‌ ప్రారంభించండి. నేను కనపడకుండా వాళ్ల మీద రాళ్ల దాడి చేస్తాను. డాగీ నువ్వు దిక్కులు పిక్కటిల్లేట్టు అరుపు లంకించుకో. వాళ్లిటు వైపు వస్తే, డాంకీ వెనక కాళ్లతో అటకాయిస్తుంది. దొరికితే నుద్దూ ‘పిక్కలు’ వదలకు. రెడీ ‘ఒన్‌ టూ త్రీ’ చెప్పాడు అబ్బాయి.
ఉరేయ్‌ ఈ కుక్క నా పిక్క పట్టిందిరోయ్‌ అని పీచు గడ్డంవాడు, నా తల పగిలిందిరోయ్‌ అని పిల్లి మీసాలోడు, నా నడుం విరిగిందిరోయ్‌ అని బట్ట గుండోడు అరుస్తూ, అరుగు మీది నుంచి కిందికి దొర్లి పారిపోయేరు. సొతంత్రం స్వర్గలోకం అన్నారు. కూలిన కొంపయితేనేం మన కొంపను మనం రక్షించుకోవాలి అంది డాగీ. నా వెనుక కాళ్ల సత్తువ పరీక్షించుకునే ఛాన్సు దక్కింది నాకు అంది డాంకీ. అరుగు దిగి వెళ్లిపోయేడు అబ్బాయి.